துபாய் ரிட்டர்ன் மாப்ளடோய்!!

மாப்ள போறான் பாத்தியா துபாய் ரிட்டர்ன் போலருக்கு அதான் அங்க வரும்போதே
இங்க வாசனை ஆள அமுக்கி போடுது. இப்ப பாரு கோல்டு கலர் வாட்ச், ஒரு கைல
மூணு மோதிரம், ப்ரேஸ்லெட் எல்லாத்தையும் காமிக்கிற மாதிரி அவனோட செய்கை இருக்கும்பார். அடிக்கடி கை ஆட்டுவான், டைம் பார்ப்பான் காலரை இழுத்து லூஸ் விட்டுக்குவான்.

இன்னும் ரெண்டு மாசத்துக்கு இவன் அலப்பறை தாங்க முடியாது. கேட்டா கம்பேனில
ரெண்டு மாசம் லீவுன்னு கோட்டா அடிப்பான். பக்கத்து வீட்டுக்காரங்களுக்கு எல்லாம்
ஹீரோ பேனா, கோடாலி தைலம்னு பட்டாசு கெளப்புவான். பக்கத்து கடைல
டீக்குடிக்கணும்னா கூட பைக்லதான் போவான். முழுக்கை சட்டைய போட்டுகிட்டு
கீழ லுங்கி(மேட் இன் இந்தோனேசியா) கட்டிகினு போவான். ஆனா அந்த லுங்கி
நம்ம ஊர் உழவர் சந்தைல கூட கிடைக்கும்ன்றது வேற விசயம். இந்த மாதிரி
அலம்பல் எல்லாம் பண்ணிட்டு துபாய்க்கு போயிடுவான்.

ம்ம் ராஜ வாழ்க்கைடா மேலுக்கு, காலுக்கும் பவுனு போட்டு பதவிசா சுத்தினா
இப்படிதான் எங்க ஊருல நாங்க நக்கல் அடிப்போம். அதுவும் துபாய் ரிட்டர்ன்
அப்படின்னா கேக்கவே வேணாம். இந்த கூத்த பாக்குற என்னைய மாதிரி ஆளுங்க எப்படியாச்சும் துபாய், சவுதி, போய் நிறைய சம்பாதிச்சு இவன விட
நல்லா பிஸ்து காமிக்கணும்டான்னு தோணும்.

பொதுவா பார்த்தா எல்லாரும் இப்படிதான் நினைப்பாங்க. நானும் அப்படிதான்
நினைச்சேன். ஆனா அவங்கல்லாம் இங்க எப்படி கஷ்டபடறாங்க, எத்தனை மணி
நேரம் உழைக்கறாங்கன்னு பாத்தா அந்த எண்ணமெல்லாம் அப்படியே சிதறிப்போயிடும். அவங்க மனசு சந்தோஷமா இருக்கறதே தாயகம் வரும்போதுதான்
அதுனால அப்படி இப்படி அலம்பல் பண்றது சகஜம்தான் புதுசா பாக்கும்போது
நமக்கு கொஞ்சம் ஓவரா தெரியும்.

இங்க வர்றவங்க ரெண்டு விதமான விசா முறையில வராங்க. ஒண்ணு வரும்போதே எம்ப்ளாய்மெண்ட் விசால வர்றவங்க, இன்னொண்ணு விசிட் விசா (இது அதிக பட்சம்
மூணு மாசம் இங்க இருக்கலாம்) என்ற முறையில் வருவாங்க. எம்ப்ளாய்மெண்ட்
விசா ஏதாவது ஒரு ஏஜன்ட் மூலமாவோ அல்லது இங்க இருக்கற நண்பர்களோ,
உறவினர்களோ எடுத்து அனுப்புவது. இந்த முறையில வர்றவங்களுக்கு அதிக பிரச்சினை இல்லை. கம்பெனி நல்ல கம்பெனியா இருந்துட்டா போதும். ஒரு சிலர்
ஏஜன்ட் மூலமா இங்க வந்து ஏமாந்து போறவங்களும் இருக்காங்க. அல்லது
கம்பெனி பிடிக்கலன்னு ஓடறவங்களும் இருக்காங்க இவங்கள போலிஸ்லயோ,
அரசாங்கமோ பிடிச்சி அனுப்புனாதான் உண்டு. ஓடறவங்க 5 வருசம் பத்து வருசம்
கூட ஊருக்கு போகாம இருக்கும் ஆட்களையும் நான் பாத்துருக்கேன். சில பேர்
ஊருக்கு போகும்போது அவங்கள அடையாளம் தெரியாம போன சம்பவமும்
சொல்ல கேட்டிருக்கேன். சில பேர் வந்து இறங்கும்போது விசாவில்
குறிப்பிட்டிருக்கும் கம்பெனியே இல்லன்னு சொல்றதும் நடக்குது.

ரெண்டாவது முறையான விசிட் விசாவில வர்றவங்க இங்க வந்து அவங்களுக்கு பிடிச்ச, அனுபவமுள்ள துறையில வேலை தேடிக்குவாங்க. மூணுமாசத்துல வேலை
கிடைக்கலன்னா இந்தியாவுக்கோ அல்லது பக்கத்தில் இருக்கும் தீவுக்கோ போய்
மறுபடியும் வேறு விசிட் விசாவில் வரலாம். நான் இந்த முறையில் தான் துபாய்
வந்தேன் வந்து நல்ல வேலை கிடைக்காம நாய்படாத பாடுபட்டேன் இப்பவும்
பட்டுகிட்டு இருக்கேன். எல்லாரும் கஷ்டப்படறாங்கன்னு சொல்லமுடியாது. பலபேர்
வந்த சில நாளில் நல்ல சம்பளத்துடன் வேலை கிடைத்து செட்டில் ஆனவங்களும்
இருக்காங்க. என்னை மாதிரி கொஞ்சம் சிரமப்பட்டவங்களும் இருக்காங்க ஆனால்
இங்க வருவதற்கு முன்னமே எல்லாத்துக்கும் தயாரா வரணும்.


நான் ஏன் கஷ்டப்பட்டேன்னா முதல் முறையா பாஷை தெரியாத ஊருக்கு வரேன்.
இந்தியும் தெரியாது ஆங்கிலமும் அவ்வளவா வராது. பஸ், டாக்சி எதிலயும் இந்தி
பேசும் நம் நாட்டு பிரஜைகளும்,பாகிஸ்தான் ஆளுங்களும் இருப்பாங்க. இந்தி மொழி எவ்வளவு முக்கியம்னு வெளிமாநிலத்துக்கோ, வெளிநாட்டுக்கோ போனாத்தான்
தெரியுது. இந்த நாட்டு பிரஜைகள விட மலையாளிகள்தான் அதிகம் தமிழ் பேசினா
ஓரளவுக்கு நாமளும் அவங்களும் புரிஞ்சிக்கற மாதிரி இருக்கறதுனால ஒண்ணும் பிரச்சினையில்லை. வந்த புதுசுல மூணு மாசம் வேலையே கிடைக்கலை, கிடைக்கற
வேலை மனசுக்கு பிடிக்கலை. அப்படி சும்மா இருந்த நாட்களில் எங்க அறையில்
இருந்த சில ஆளுங்க கூட லோடிங் அன்லோடிங் வேலைக்கு கூட போயிருக்கேன்.
மூணு மணி நேரத்துல இருநூறு திராம்ஸ் கிடைச்சுதுன்னா நாலு பேர் ஷேர்
பண்ணிக்குவோம் அந்த காசை என்னோட செலவுக்கு வெச்சிக்குவேன். வீட்டுல
செலவுக்கு காசு வேணும்னா அப்பா, அம்மா கிட்ட ஏமாத்தி வாங்கிடலாம். இங்க
என்னோட மாமாதான் இருந்தார் அவர்கிட்ட எப்படி கேக்கறதுன்னு கூச்சப்பட்டுகிட்டு
கேட்க மாட்டேன். கேட்டா குடுப்பாருன்னு எல்லாத்தையும் கேக்க கூடாதுல்ல.அவருக்கு தெரியாமலே இந்த மாதிரி வேலைக்கு போவேன். எல்லாமே ஒரு
அனுபவம்தாங்க இந்த மாதிரி கஷ்டப்படும்போதுதான் பணத்தின் அருமை
தெரியும் அப்படி பாத்தோம்ணா நான் நிறைய கத்துகிட்டேன்.

சொந்த கதைய சொல்லி போரடிக்கிற மாதிரி இருக்கு...

மீதி நாளைக்கு..