உண்டியல் - சிறுவாடு - Piggy Bank

 அப்பா தவறியதால் இந்த ஆண்டு எங்களுக்கு தீபாவளி கிடையாது. பொதுவாகவே தமிழகம் தவிர்த்த வெளிநாடுகளில் தீபாவளி என்பது வெறும் ஓய்வு நாட்களில் ஒன்றுதான். சிங்கப்பூரில் தீபாவளி அன்று பொதுவிடுமுறை. தமிழர்கள் வாழும் பிறநாடுகளில் வேலைநாளாகவே இருக்கக்கூடும். இங்கும் பெரியதாக கொண்டாட்டம் ஒன்றுமிருக்காது. வெடி வெடிக்க அனுமதி இல்லை. புத்தாடை அணிந்து நண்பர்களுடன் ஒருவேளை உணவை பகிர்ந்துகொள்வது என்பதே பெரிய விஷயம். ஆகவே தீபாவளி கொண்டாட்டம் இல்லை. பிள்ளைகளுக்கு மட்டும் புத்தாடை அணிந்து வெளியில் செல்லலாம் என்று திட்டமிட்டிருந்தோம். துக்கம் கொண்டாடுகையில் புத்தாடை அணிவது பிழை என்று அறிவுறுத்தப்பட்டதால் அதையும் தவிர்த்தோம். பிறகு என்னதான் செய்வது என்ற யோசனையின்போது பெரியவன் ஒரு ஐடியா சொன்னான்.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு சிங்கப்பூர் வரும்போது பெரியவனுக்கும் சின்னவனுக்கும் சேமிப்புப் பழக்கம் உண்டாகும்பொருட்டு ஒரு உண்டியல் வாங்கிக்கொடுத்தேன். அந்தகாலத்தில் குறவர்கள் தோளில் தொங்கும் டால்டா டின் நினைவிருக்கிறதா? அதுபோன்ற ஒரு உண்டியல். ஆனால் சிறியது. காசை உள்ளே போடலாம். வெளியே எடுக்க முடியாது. உடைத்துதான் எடுக்க வேண்டும். இப்படி வாங்கியதற்கு ஒரு காரணம் உண்டு. 

 

என்னுடைய சிறிய வயதில் என்னுடைய அப்பாவும் இதே பிண்ணனியில் ஒரு உண்டியல் வாங்கிக்கொடுத்தார். பாட்டி வீட்டுக்கு சித்தலிங்கமடம் சென்றபோது களிமண்ணால் செய்த உண்டியல் மேல்புறம் அழகிய வேலைப்பாடுகளுடன் வண்ணம் அடித்த அழகிய உண்டியல். சித்தலிங்கமடத்தில் அனேக குயவர்கள் அப்போதிருந்தனர். ஊரே எப்போது புகைமூட்டத்துடன் இருக்கும். பானைகள் வெந்துகொண்டே இருக்கும். நிறைய மண்பாண்டங்கள் செய்யும் ஆட்கள் இருந்தனர். இப்போது மிகச்சிலரே இருப்பதாக அறிகிறேன். நாள்முழுக்க பானை வனைவதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். கண்கொட்டாது சக்கரம் சுழல்வதை லயித்து பார்த்திருக்கிறேன். எத்தனை முறை பார்த்தும் கூட அந்த நுட்பம் என் விரல்களுக்கு எட்டவில்லை. பல்லாண்டு கால பயிற்சி தேவை என்பது அப்போது புரியவில்லை. 

அப்படிப்பட்ட உண்டியலில் என்னால் காசு நிறைக்கவே முடியவில்லை. கிடைக்கும் சொற்ப ஓரிரு ருபாய் நாணயங்களை நான் சேர்த்து வைத்தாலும் கூட அனேக நேரங்களில் அதை எடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு செல்ல நேர்ந்துவிடும். கோலிகுண்டு வாங்கவோ, பம்பரம் வாங்கவோ, ஐஸ் வண்டிக்காரருக்கு கொடுக்கவோ, வாடகை சைக்கிள் உருட்டவோ என காசு உள்ளே போவதும் வெளியே எடுப்பதுமாக இருந்தது. மண் உண்டியலில் உருட்டி உருட்டி சத்தம் வராமல் யாரும் அறியாமல் காசு எடுப்பது பெரிய காரியமாக இருந்ததால் காசு போடுவதையே நிறுத்திவிட்டு நேரடியாக செலவு செய்யும் பழக்கத்திற்கு வந்து சேமிப்பையே நான் மறந்தேன். எனக்காவே ஓரிரு காசுகள் சில்லறையை பாக்கெட்டில் விடுதையும் நிறுத்தி விட்டார். அவருடைய சட்டைகளை வழக்கமாக நாந்தான் இஸ்திரி போடுவேன். அதற்காக எழுதப்படாத சம்பளமாக அவரின் பாக்கெட்டிலிருந்து நாணயங்களை எடுத்துக்கொள்ளும் அனுமதி எனக்கு உண்டு.

மேற்சொன்ன எந்த தடையும் இவர்களுக்கு இல்லாமல் இந்த உண்டியலை இவர்கள் இருவருமாக சேர்ந்து நிறைக்க வேண்டும் என்பது எனது ஆசை. 2022 டிசம்பர் மாதம் இந்த உண்டியலை வாங்கிக்கொடுத்தேன். அப்போது பெரியவனுக்கு 10ம், சிறியவனுக்கு 5ம் பூர்த்தியாகியிருந்தது. பைடன் அதிபராக  அமெரிக்காவுக்கும், லீ ஹூசியன் லுங் சிங்கப்பூருக்கும் பிரதமராக இருந்தனர். இன்று இவர்களுக்கு 12, 7 பூர்த்தியடைந்திருக்கிறது. இன்றைய தினத்தில் டிரம்ப், லாரன்ஸ் வோங் பிரதமராக இருக்கின்றனர். உலகில் பல மாற்றங்கள் இப்படி நடந்துகொண்டிருக்கையிலேயே இந்த டால்டா டின் உண்டியலும் நிறைந்து விட்டது. ஒரு கையால் தூக்கி சுமக்க முடியாதபடி அதன் எடை இருந்தது.

என் அப்பாவைப்போலவே நானும் எனது சட்டைப் பாக்கெட்டில் சில்லறைகளை மீதம் விடுவது வாடிக்கையாக வைத்துக்கொண்டேன். வீட்டில் வந்ததும் என் பாக்கெட்டை துழாவி ஓடிச்சென்று உண்டியலில் விடுவார்கள். அதன் தகர ஓசை நாளுக்கு நாள் குறைய ஆரம்பித்தது அதே நேரம் உண்டியல் நிறைய ஆரம்பித்தது. தவிர, கடைக்கு போகும்போது கிடைக்கும் சில்லறை, அம்மாவின் பர்ஸிலிருந்து கிடைக்கும் சில்லறை, பாக்கெட் மணி சில்லறைகள். இடையில் ஒருமுறை இந்தியா சென்று திரும்போது கிடைத்த ரூபாய் நாணயங்களைக் கூட அதில் இட்டார்கள். இங்குதான் பெரும் பிழை நடந்தது அதை பின்னால் சொல்கிறேன்.

எனக்கு இருந்த அனேக செலவு காரியங்கள் பிள்ளைகளுக்கு அறவே இல்லை. கோலி குண்டு தெரியாது, பம்பரத்தை பிடித்ததில்லை, ஐஸ் வண்டிக்கார யார் என்றே தெரியாது. ஆகவே பெறுவது இடுவது ஒன்றே அவர்கள் செய்த காரியம். இந்த உண்டியலை என் வயதில் நிறைக்க வேண்டியதிருந்தால் என் மொத்த பால்யமும் போதாது என்றே தோன்றுகிறது. சேமிப்பைப் போலவே செலவு செய்யவும் தெரிய வேண்டும் என்பதே என்னுடைய எண்ணம். செலவு செய்யும்போதுதான் சேமிப்பின் அருமை தெரியும். 

பெரியவனும் சின்னவனும் நீண்ட நாட்களாக ஸ்கேட்டிங் ஷூ வேண்டும் என்று கேட்டார்கள். விழுந்தால் பலத்த அடிபிடிக்கும் விளையாடு என்பதால் தள்ளிக்கொண்டே வந்தேன். உண்டியல் நிறைந்தது கியர் வைத்த சைக்கிள் வாங்கித்தருவதாக வாக்களித்தேன். அவர்களின் சேமிப்பிலிருந்து வாங்குவதால் முறை வைத்து அதனை பாதுகாப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் அப்படி சொன்னேன். ஆனால் அவர்களுக்கு சைக்கிள் சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை, ஒரே குரலாக வேண்டாம் என்பதால் அவர்கள் கோரிக்கைப்படி ஸ்கேட்டிங் ஷூ வாங்கலாம் என்று முடிவானது. அதே சமயம் உண்டியலும் நிறைந்துவிட்டது.

தீபாவளி ஓய்வுநாளில் டெகத்லான் சென்று வாங்குவதாக திட்டம். உண்டியலை நேதாஜி என்ற நண்பர் உபகரணங்கள் கொண்டு பிளந்து கொடுத்தார். ஒரு லிட்டர் தகர பெயிண்ட் டப்பா அளவுள்ள அதில் உள்ளே ஐந்து, பத்து, இருபத்தி ஐந்து, ஐம்பது, ஒரு டாலர் நாணயங்கள் நிறைந்திருந்தன. எப்படியும் 500 டாலருக்கு குறையாமல் வரும் என்பது என் கணக்கு. பயல்கள் இருவது ஆயிரம் டாலர் தேறும் என்று உறுதியாக நம்பினார்கள். பிளந்து கொடுத்த நண்பரோ 300லிருந்து 400க்குள் வரும் என்றார். 

நோட்டுகளை டெபாசிட் செய்வது போலவே நாணயங்களையும் டெபாசிட் செய்யும் வசதி இத்தீவில் சில இடங்களில் உண்டு. நான் சிட்டி ஸ்கோயர்  மால் என்ற இடத்தை தேர்ந்தெடுத்தேன். அங்கேயே நாணயமும் டெபாசிட் செய்யலாம், அடுத்த தளத்தில் டெகெத்லான் எனும் விளையாட்டுப் பொருள் கடையும் இருந்தது. 

உற்சாகமாக நாங்கள் அங்கே சென்றோம். சில்லறைகளை இயந்திரத்தின் வாயில் நிறைத்தோம், அவை ஒன்றிரண்டாக உள்ளிறங்கியது. அத்தனையும் உள்ளே செல்ல நீண்ட நேரம் பிடித்தது. பிள்ளைகள் பொறுமை இழந்தார்கள். எனக்குமே கூட சலிப்பு தட்டியது. உள்ளே மலேசிய நாணயம், இந்திய நாணயம், சில அலுமினிய நாணயங்கள் கூட சென்றதைக் கண்டபோது அதிர்ச்சி அடைந்தேன். இவற்றையெல்லாம் சரிபார்த்து போட்டிருக்கலாம் என்று தோன்றியது. சோம்பேறித்தனம். இயந்திரம் பகுத்தறிந்து தேவையில்லாததை துப்பி விடும் என்பது என் அனுமானம். ஆனால் பேட்டரி நின்று போட ரோபாட் மாதிரி சத்தமிட்டு தன் இயக்கத்தை நிறுத்தியது மிஷின். கடைசியாக ஒரு துண்டுசீட்டு வெளியே வந்ததும் ஆவலாக அதை இழுத்து எத்தனை இலக்கம் சேமிப்பு என்று பார்த்தோம். 

ஆனால் அதிலே தொலைபேசி இலக்கம் குறிப்பிட்டிருந்தது. இயந்திரம் பல்வேறுநாட்டு நாணயங்களால் குழப்பமடைந்துவிட்டது. உங்களது தொகை பாதுகாப்பாக இருக்கிறது. ஓரிரு நாளில் உங்கள் கணக்கில் வர வைக்கப்படும் என்று எழுதியிருந்தது. நான் உடனே அந்த அவசர தொடர்பு எண்ணிற்கு அழைத்தேன். முதல்காரணம் எவ்வளவு சேமிப்பு என்பதை அறியவேண்டும், இரண்டாவது ஷூ வாங்கவேண்டும் என்னிடம் பணம் இருந்தாலும் அவர்களது சேமிப்பின் பலத்தை அவர்கள் அறியவேண்டும் என்ற என்னுடைய ஆசை. அது நிறைவேறாமல் போனது எல்லோருக்குமே வருத்தம். சின்னவன் இயந்திரத்தை லேசாக எட்டி உதைத்து தன்னுடைய கோபத்தை காட்டினான், பெரியவனுக்கோ முகம் வேறு வடிவம் கொண்டது. என் மனைவியோ "நீ கை வெச்சா எது வெளங்கும்?" என்று சொல்லாமல் முறைத்தார். 

தொலைபேசி பெண்மணியும் அதையே சொன்னார், உங்கள் தொகை பத்திரமாக உள்ளது, எவ்வளவு என்பது ஓரிரண்டு நாளில் நீங்கள் அறிவீர்கள் என்றார். 

பயல்களை ஏமாற்றக்கூடாது என்பதால் டெகத்லான் சென்று அவர்களுக்கு வேண்டியதை வாங்கிக்கொடுத்தேன்.  சிறிது நேரத்தில் அவர்கள் எல்லாவற்றையும் மறந்து விளையாட்டுப்பொருளில் மூழ்கிப்போனார்கள். உஸ்மான் என்ற பாகிஸ்தானியர் கடையில் நான் ரொட்டியும், பட்டர் சிக்கனும் சாப்பிட்டும் வீடு சேர்ந்தோம். மறுநாளும் விடுமுறையால் பயல்கள் இருவரும் ஷூ மாட்டிக்கொண்டு வீட்டின் கீழே பயிற்சி எடுத்தார்கள். பெரியவன் முதல்நாளே ஓட்டப்பழகி விட்டான். சிறியவன் ஓரிரு நாளில் சுமாராக பழகிவிட்டான்.

 

எனக்கோ அந்த தொகை எவ்வளவு என்று தெரிந்துகொள்ளாவிட்டால் மண்டை வெடித்துவிடும்போலிருந்தது. தினமும் லெட்டர் பாக்ஸ் பெட்டியை திறப்பதும், ஏமாற்றத்துடன் மூடுவதுமாக இருந்து பிறகு அலுவலக சிக்கல்களில் மறந்தே போனேன். 

நேற்று அந்த பெட்டியை வேறு ஒரு காரணத்துகாக திறந்தபோது வங்கியில் இருந்து அனுப்பப்பட்ட கடிதம் கிடைத்தது. 

அதில் இருந்த தொகை

நண்பர் சொன்ன தொகையா?

நான் அனுமானித்த தொகையா?

அல்லது பிள்ளைகள் கணித்த தொகையா?

எதுவாக இருக்கும்? உங்களது கணிப்பை சொல்லுங்கள்.....

திறவாயில் சில்வோபிளே (travail s’il vous plait)

ஒரு சுவாரசியமான பிண்ணனியில்தான் இப்புத்தகம் என்னைச் சேர்ந்தது. நான் வசித்த குரோம்பேட்டையில்தான் எழுத்தாளர் லக்‌ஷி சரவணக்குமாரும் வசிக்கிறார். அரிதாக நாங்கள் எப்போவாவது சந்தித்துக்கொள்வதுண்டு. பெரும்பாலும் நான் அழைப்பேன். சந்திக்கலாம் என உடனே பதில் அளிப்பார். ராதா நகரில் ஆலடிப்பட்டியான் கருப்பட்டி காபி கடையில்தான் சந்திப்போம். அப்படி ஒரு முறை பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது என் சூழ்நிலையை வருத்தத்தோடு அவரிடம் பகிர்ந்துகொண்டிருந்தேன். மெதுவாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தவர் இதுபோன்ற மனசோர்வான நேரங்களில் வாசிக்க என சில புத்தகங்கள் உண்டு. அவை உங்கள் மனதை லேசாக்க உதவும் என “எழுதித் தீராப் பக்கங்கள்” என்ற புத்தகத்தைத் தந்தார். அப்போதுதான் புத்தக சந்தை முடிந்திருந்தது. நான் நிறைய புத்தகங்கள் வாங்கியிருந்தேன். அவை எல்லாமே தொடப்படாமல் தூசு படிந்திருந்தது.  அக்குவியலோடு இதையும் சேர்த்து மறந்துவிட்டிருந்தேன். ஒரு விசேஷ தருணத்திற்கு காத்திருந்தது போல தூக்கம் பிடிக்காத இரவொன்றில் எழுந்து ஒவ்வொன்றாக ஒதுக்கி இறுதியாக லக்‌ஷ்மி கொடுத்த புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு படுக்கையில் சாய்ந்தேன். அன்றையை இரவு முழுக்க அப்புத்தகம் எடுத்துக் கொண்டுவிடும் என்று தெரியவில்லை. 

 சில புத்தகங்களை நாம் வாரி எடுத்து நெஞ்சோடு சேர்த்தணைத்துக் கொண்டு போவோம். சில புத்தகங்கள் நம்மை வாரி எடுத்துச் சென்றுவிடும். நம் வாழ்நாள் எல்லாம் அப்புத்தகத்தை கண்டெடுத்த அல்லது வாசிக்க நேர்ந்த கணங்களை மறக்க இயலாமல் செய்து விடும். ஒவ்வொருவருக்கும் அப்படி ஒரு சந்தர்ப்பத்தை ஒரு புத்தகமாவது வழங்கும். எனக்கு அனேக புத்தங்கள் அந்தரங்கமான நெருக்கமுண்டு. அப்படி ஒரு புத்தகம்தான் “எழுதித் தீராப் பக்கங்கள்”. ஒரு வருடத்தில் நாம் எத்தனையோ புத்தகங்கள் வாசிப்போம் ஆனால் ஒரு புத்தகத்தை அவ்வருடத்தின் மிகச்சிறந்ததாக மனம் பதிவு செய்துகொள்ளும். எழுதித் தீராப் பக்கங்கள் அமைந்தது அப்படிதான். முதலில் இப்புத்தகம் வந்து சேர்ந்த நாட்களில் நான் மிகுந்த உளச்சோர்வாக இருந்தேன். சிங்கையில் இருந்து திடிரென இடம்பெயர்ந்து சென்னையில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தேன். வேலையும் இல்லை. மனைவியும் உடன் இல்லை. அவர் மட்டும் சிங்கை திரும்பி வேலையை தொடர்ந்துகொண்டிருந்தார். நானும் பிள்ளைகளும் மட்டுமே. இரண்டு பிள்ளைகளுக்கு எல்லாமுமாக இருப்பதென்பது பெரும் துயரத்தையும் மகிழ்ச்சியையும் ஒருசேர அளிப்பது. வாசிப்பதற்கும் எழுதுவதற்கும் ஒருநாளின் அனேக நேரங்கள் இருந்தும் மனம் ஒருமிக்கவேயில்லை. சரி, அதுவரை எழுதிய கதைகளைத் தொகுத்து வெளியிட்டுக் காத்திருந்தபோது அதற்கும் பெரிதாக எதிர்வினை வரவில்லை. குடும்பத்தின் பொருளாதாரம், மகிழ்ச்சி, நிம்மதி, மனைவி சம்பாத்தியத்தில் வாழ்கிறான் எனும் சுற்றத்தின் கேலிப்பேச்சு என சில விஷயங்கள் என்னை அழுத்திக் கொண்டிருந்தபோது அவற்றிலிருந்து என்னை மீட்டது புத்தகங்களும் என் குடும்பமும்தான். 

முதலில் ஆசிரியரின் பெயரை நான் எங்குமே கேள்விப்பட்டதில்லை. ஒரு வாசகனாக பதினைந்து இருபது வருடங்களுக்கு மேலாக வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறோம் இப்படி ஒரு பெயர் ஏன் நம் கவனத்துக்கு வரவில்லை என்ற திகைப்பு உண்டானது. முன்னுரையில் ஆசான் மிகவும் விதந்தோதி இருந்தது பெரிய ஆச்சரியத்தை அளித்தது. அப்படி எளிதில் பாராட்டு கிடைத்துவிடாது. முன்னுரையைக் கடந்து முதல் அத்தியாத்திற்குள் நுழைந்த உடனே அது என்னை முற்றிலுமாக உள்ளே இழுத்துக்கொண்டது. ஓரிரு வார்த்தைகள் அல்லது அதிக பட்சம் ஒருபக்கம் போதும் இந்த எழுத்துதான் நமக்கான எழுத்து நம் ரசனைக்கு ஒத்துப்போகும் எழுத்து என மனம் வரித்துக்கொள்ளும் அப்படி ஒரு சினேகம் உடனே உண்டானது. இதற்கு முன்பும் இப்படி அதிக உற்சாகமடைந்த புத்தகங்கள் உண்டு. முதல் முறையாக அ.முத்துலிங்கம் நூல் ஒன்றை வாசித்துக்கொண்டிருந்தபோது இப்படி உணர்ந்தேன், அசோகமித்திரனை, சாரு நிவேதிதாவை, க.சீ சிவகுமாரை, அஷ்வகோஷை, யூமாவை, பஷீரை என ஒரு சிறிய வரிசை உண்டு. முதல் எடுப்பிலேயே நம் மனதில் அந்தரங்கமான இடத்தை பதிவு செய்தவர்கள். இப்படி உண்டாகும் வரிசையை உற்றுநோக்கினால் உங்கள் வாசிப்பின் ரசனையை மிக எளிதாக அடையாளம் காண முடியும். எனக்கு மிக அந்தரங்கமாக அ.முத்துலிங்கம், அசோகமித்திரன், அஷ்வகோஷ் ஆகியோரின் எழுத்துகளை “மாஸ்டர்கள்” என மனம் பதிவு செய்துகொண்டது. இந்த மூன்று எழுத்தாளர்களுக்கும் மூன்று வெவ்வேறான எழுத்து வடிவத்திற்கு மாஸ்டர்கள், இம்மூன்று பேர் எழுத்தின் அடிப்படையான குணமாக நான் கருதுவது “பகடி” ஒரு மெல்லிய நூல் போல ஒவ்வொரு வரிகளிலும் இழைந்துகொண்டே போகும். என் வாசிப்பனுபத்தில் இம்மூன்று மாஸ்டர்களுக்கு முக்கிய இடமுண்டு. இந்த வரிசையில் நான்காவதாக செல்வம் அருளானந்தம் அவர்களை எவ்வித தயக்கமும் இல்லாமல் நான் வைத்துக்கொண்டேன்.

இந்த நூல் எதைப்பற்றி பேசுகிறது என்றால், எல்லா நூல்களும் என்ன பேசுகிறதோ அதைத்தான் இந்த நூலும் பேசுகிறது. அவற்றைப் பேசிய முறையில்தான் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. இலங்கையில் தமிழர்களுக்கும் சிங்களர்களுக்கும் மோதல் துவங்கி அது மிகப்பெரிய தொடர் யுத்தமாக மாறத்தொடங்கிய காலகட்டத்தில் பல்வேறு அச்சுறுத்தல்களுக்காக, உயிரைக் காத்துக்கொள்ளும் பொருட்டு உலகத்தின் பல பகுதிகளுக்கு அகதிகளாக சிதறுண்டுபோனார்கள். அப்படி தன் நிலத்தை, குடும்பத்தை, மக்களை, ஊரை விட்டுப் பிரிந்து ப்ரான்ஸ் தேசத்திற்கு சென்ற ஒருவரின் நினைவுக்குறிப்புகள்தான் “எழுதித் தீராப் பக்கங்கள்” மொத்தமாக 26 அத்தியாயங்கள். ஒவ்வொன்றுமே அதனளவில் மிகமுக்கியமானவை, மிகுந்த அக்கறையோடும், பகடியோடும், சுய எள்ளலோடும் எழுதப்பட்டவை. வலி நிறைந்த அகதி வாழ்க்கையின் பக்கங்களை அதன் வலி குறையாமல் அங்கத நகைச்சுவையோடு எடுத்து நம் முன் வைப்பவை. ப்ரான்ஸ் தேசத்தின் பின்புலத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தாலும் இதன் மொழி யாழ்ப்பாணத்தின் கடைக்கோடி கிராமத்தில் புழங்கிய வட்டார மொழி. இந்நூலின் தனிச்சிறப்புக்குக் காரணமே அவ்வட்டார மொழியின் அழகும் புதிதாக நமக்குக் கிடைத்த வார்த்தைகளும்தான். “சலித்துக்கொண்டார்” என்ற வார்த்தையை நாம் உபயோகிக்கும் அதே இடத்தில் ஆசிரியர் “புறுபுறுத்தார்” என்று எழுதுகிறார். அது மேலும் ஒரு சுவையை நமக்கு அளிக்கிறது. புறுபுறுத்தல் என்பதை நாம் பூனைகளைக் குறிப்பிட உபயோகிப்போம். அதன் கோப மனநிலை. புத்தகம் முழுக்க இவ்வார்த்தை நிறைய இடங்களில் வருகிறது. இவ்வார்த்தை உபயோகப்பட்ட இடங்களை மிகவும் ரசித்தேன். “சேட்டை விட்டனீரோ” என்ற வார்த்தை வரும் இடங்களும் ரசித்தேன். இதுவரை வாசித்ததில் இல்லாத புதிய ஒரு மொழியை இதில் கண்டடைய முடிந்தது. 

மொப் வாலியுடன் வெரிகுட் பேரழகி, பாதர் ஒடியோ, பத்திருபது பேர் நிற்கும் அறையில் வசிக்க நேரும் பெண், விளம்பர பதாகையை முதுகில் சுமக்கும் தமிழர் ஒருவர், அவருக்கும் அவர் ஆப்ரிக்க காதலிக்கும் மொழிபெயர்க்கச் சென்ற அனுபவம், பொடி விற்கும் ஒருவரின் வாழ்வும் அவரின் பெண் தோழியும, பாரிஸ் வந்தபின்பும் தொடரும் சாதிய மனநிலை கொண்ட ஆட்கள், சமறி என்ற சொல்லுக்குள் ஒளிந்திருக்கும் அரசியல்,  பாண்டிச்சேரி கேட்டரிங்காரர், என இப்புத்தகம் முழுக்க அபூர்வமான மனிதர்கள் நடமாடுகிறார்கள். இரவு நேரங்களில் இதை வாசிக்க நேரும்போது சத்தம் வரும் அளவுக்கு சிரித்திருக்கிறேன். என் மூத்தவன் ஆச்சரியத்தோடு கேட்பான் “புத்தகம் படிச்சா சிரிப்பு வருமா” என. கிட்டத்தட்ட இரண்டு முறை இந்நூலை நான் வாசித்தேன். எப்போதெல்லாம் சோர்வாக உணர்கிறேனோ அப்போதெல்லாம் இதைக் கையில் எடுத்துக்கொள்வேன். இப்புத்தகத்தில் வரும் கதாபாத்திரங்களுக்கு நேர்ந்ததை விட நமக்கு பெரிதான துக்கம் நேரவில்லை என்ற சமாதானம் உண்டாகும். 

நான் கல்லூரி முடித்த அடுத்த மாதமே துபாய்க்கு அனுப்பப்பட்டேன். அதுவரை வெளிமாநிலம் கூட சென்றறியாத என்னை விமானமேற்றி துபாய்க்கு அனுப்பி வைத்தனர். சுற்றுலா விசாவில் சென்று பிறகு வேலை தேடிக்கொண்டு விசா மாற்றவேண்டும். அப்போது நிறைய பேர் அப்படிதான் சென்றார்கள். அப்படிச் சென்றபோது ஒவ்வொருநாளும் ஒவ்வொரு திசைக்கு பஸ் பிடித்து வேலை தேடச்செல்வேன். நாள் முழுதும் அலைந்து திரிந்து பசியோடு அறைக்குத் திரும்பிய பிறகே சாப்பிடவேண்டும். வழியில் சாப்பிடும் அளவுக்கு காசு இருக்காது. “அவுட்ட பாரிசிலை அவியாத கோழி” என்றொரு கட்டுரை இப்படி வெளியே வேலை தேடிச்செல்லும் இருவரைப் பற்றிப் பேசுகிறது. ஒவ்வொரு வரியும் வெடிச்சிரிப்புக்கு உத்தரவாதம். “திறவாயில் சில்வோபிளே” என்றால் ப்ரெஞ்ச் மொழியில் “தயவு செய்து வேலை தருவீங்களோ” என்று அர்த்தம். இந்த இரு வார்த்தைகளை மட்டும் தெரிந்துகொண்டு பாரிஸ் நகரத்துக்கு வெளியே வேலை தேடி செல்கின்றனர். அன்றைய நாளில் பெரும்பாலும் உணவகங்களில் பீங்கான் கழுவுவது, சுத்தம் செய்வது, மற்ற துப்புரவு பணிகளே அகதிகளுக்கு வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது. கொஞ்ச நேரத்திற்குப் பிறகு அவர்களுக்கு கடுமையாக பசிக்கிறது. அருகில் இருந்த எல்லாமே ப்ரெஞ்ச் உணவகங்கள். வேறு வழியில்லாமல் பசி உந்த ஒரு உணவகத்தில் அமர்கிறார்கள் செல்வமும், அங்கிளும். செல்வத்திடம் பத்து ப்ராங்கும், அங்கிளிடம் எண்பது ப்ராங்கும் இருக்கிறது. செல்வம் மெனு அட்டையின் விலைப்பட்டியலைப் பார்த்து அதிர்ந்துவிட்டு தான் ஒரு காபி மட்டும் குடித்துக்கொள்வதாக சொல்கிறார். இருப்பதிலேயே விலை குறைவான உணவு ஒன்றை ஆர்டர் செய்கிறார்கள்.  ஆர்டர் செய்யும்போது வரும் மொழிப்பிரச்சினையைத் தீர்க்க சமையலறையில் இருந்து இன்னொரு ஈழத்தமிழனே வருகிறான்.  இங்கு எல்லாமே விலை உயர்ந்தது, நம் வாய்க்கு ஒவ்வாத உணவு, இங்கிருந்து தள்ளிச்சென்றால் நீங்கள் கொடுக்கும் அதே காசுக்கு இருவர் திருப்தியாக சாப்பிட முடியும் என்கிறார். ஆனால் நேரம் பிந்திவிட்டது அவர்கள் பாணையும் ஒயினையும் சாப்பிட்டு தொடங்கிவிட்டனர். அவர்கள் ஆர்டர் செய்த உணவு வருகிறது. அவியாத கோழி, உப்பிடாத உருளை எதுவுமே வாயில் வைக்க முடியவில்லை. பணத்தை செலுத்திவிட்டு சாப்பிடாமல் வெளியேறுகிறார்கள். பிறகு இந்த சாப்பாட்டு பிரச்சினை எங்கிருந்து தொடங்கியது என விவரிக்கிறது கட்டுரை. அவர்கள் புலம்பெயர விமானத்தில் வெளிக்கிட்ட நேரத்தில் இருந்து ஒவ்வொரு நாட்டிலும் இப்பிரச்சினையை எப்படி எதிர்கொண்டார்கள் என எழுதிச்செல்கிறது. இந்நூலில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த கட்டுரையாக “அவுட்ட பாரிசிலை அவியாத கோழி”யும், பிடித்த வார்த்தையாக “திறவாயில் சில்வோபிளே” (travail s’il vous plait) யும் மனம் பதிந்துகொண்டது. இந்நூலில் எழுதப்பட்ட அத்தனை அனுபவங்களும் வாசிக்கத் திகட்டாதவை, உங்களது வீட்டு நூலகத்தில் எப்போதும் இருக்க வேண்டிய புத்தகமாக இது மாறும் என்பதில் எனக்கு சந்தேகமில்லை.

சிங்கப்பூரில் இருக்கும்போது எப்போதாவது இலங்கைத் தமிழர்களை, பாரிலோ, டீக்கடையிலோ, தெருக்களிலோ, பயணத்திலோ எங்காவது ஒரு இடத்தில் பார்க்க நேர்ந்தால் அவர்களிடம் ஒரு உரையாடலை தொடர்ந்துவிட்டு இந்தக்கேள்விக்கு கண்டிப்பாக வந்துவிடுவேன் “உங்களுக்கு கொக்குவில் தெரியுமா”?, “ உங்களுக்கு அல்லைப்பிட்டி தெரியுமா?” என்று கேட்டுவிடுவேன். கொக்குவில் கிராமத்திலே அ.முத்துலிங்கமும், அல்லைப்பிட்டியிலே ஷோபா சக்தியும் சொந்த ஊராகக் கொண்டவர்கள். இதுவரை யாருமே இந்த ஊரை அறிந்தவர்களாக இல்லை. இனிமேல் “உங்களுக்கு சில்லாலை என்ற ஊர் தெரியுமா?” என்ற கேள்வியும் இடம்பெரும். சில்லாலைதான் இந்நூலாசிரியர் செல்வம் அருளானந்தம் அவர்களின் சொந்த ஊர்.

இது ஒரு வேடிக்கைதான் ஆனாலும் ஊர் தொடர்பாக நான் கேட்கும் முக்கியமாக கேள்விகளில் இது ஒன்று. நாகர்கோவில்காரர் எவரையாவது சந்தித்தால் “ஜெயமோகன்” தெரியுமா சுந்தர ராமசாமி தெரியுமா என்பேன், கோவில்பட்டி விருதுநகர்காரர் எவரையாவது சந்தித்தால் மல்லாங்கிணறு தெரியுமா? என்றும், நாஞ்சில் நாட்டுக்காரர் என்றால் வீரநாராயணமங்களம் நாஞ்சில் நாடன், மா.அரங்கநாதன், விருத்தாசலம் என்றால் மணக்கொல்லை கண்மணி குணசேகரன், இமையம். இப்படி நீண்டதோர் பட்டியல் உண்டு. இதுவரை பல ஆட்களிடம் அவர்கள் பகுதியில் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர் இருப்பதைக் குறித்துக் கேட்டிருக்கிறேன். இதுவரை ஒருவர் கூட இன்னாரைத் தெரியும் வாசித்திருக்கிறேன் என்று பதில் அளித்ததில்லை. அதனால் ஒன்றும் பழுதில்லை. நமக்குத் தெரியாத முக்கியமான எழுத்தாளர்களும் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள் நாம் என்ன எல்லாவற்றையும் வாசித்துவிடுகிறோமா என்ன. என்றாவது ஒருநாள் எவரிடமாவது கேட்கும்போது இன்னாரைத் தெரியும் என்ற பதில் கிடைத்துவிட்டால் ஒரு சிறிய மகிழ்ச்சி அவ்வளவுதான். 

கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடங்கள் நான் குரோம்பேட்டையில் வாழ்ந்தேன். அந்நாட்களில் என் துயரத்தைப் போக்கிய இப்புத்தகம் எனக்கு எப்போதும் மனதுக்கு நெருக்கமானது. நீண்ட காத்திருப்புக்கு பிறகு நான் குடும்பமாக சிங்கை திரும்பும் நாளுக்கு முன்பாக எனக்கு புத்தகத்தை அளித்த நண்பர் லக்‌ஷ்மியிடம்  திருப்பியளிக்க சந்தித்தேன். அப்பேச்சின் இடையே இப்புத்தகம் எவ்வளவு தூரம் என்னை இலகுவாக்கியது என்று விதந்தோதிக்கொண்டிருந்தேன். ஆச்சரியமான தற்செயலாக அன்றைய நாளுக்கு அடுத்த தினங்களில் செல்வம் அருளானந்தம் சென்னையில் இருப்பார் என்றும் அவரை சந்திக்க விருப்பமா என்று கேட்டார் லக்‌ஷ்மி. நான் பெரிதும் மதிக்கும் எழுத்தாளர் சி.மோகன் அவர்களுக்கு நடக்க இருக்கும் பாராட்டு விழாவில் கலந்துகொள்ள வருகை தருவதாக அறிந்தேன். எனக்கு அவரை சந்திக்க ஆசைதான். ஆனால் சூழல் அனுமதிக்கவில்லை. அடுத்த தினங்களில் எதாவதொன்றில் நான் சிங்கை போகவேண்டும். கடைசி நேர பரபரப்பில் சென்னை போன்ற நெருக்கடி மிகுந்த நகரில் பிள்ளைகளை வைத்துக்கொண்டு சென்றுவரமுடியாது என்பதால் போகமுடியவில்லை. நான் பெரிதும் நேசித்த எழுத்துக்காரர் ஒருவர் நான் விமானமேறும் அதே நாளில் அவர் விமானத்திலிருந்து இறங்கி சென்னை வருகிறார். உலகம் விந்தையானது.