எனக்குள் நான்...

தினமும் சந்திக்கும் நபர்தான்
தினமும் சிறிதளவேனும் புன்னகை சிந்துபவர்தான்
இன்று வினோதமாக...

தாயின் கரம்பற்றிய குழந்தை
தெருமுனையை தாண்டும் வரை திரும்பியபடி
பார்க்கிறது வினோதமாக....

இளைஞர்கள் சிரித்தபடி வருகிறார்கள்
என்னைக் கடந்தபின் அவர்களின்
சிரிப்புக்கு கருப்பொருளானேன்

பாவத்தையும் கழிவிரக்கத்தையும்
வெளிக்காட்டியபடி
என் வயதையோத்த வயசாளிகள்

பார்ப்பவர்களின் பேசுபொருளானேன்
நான் பேசாதிருந்தும்

அனைவரும் விலகுகிறார்கள்
எனக்குள் நான் பேச ஆரம்பித்ததும்...

சமீபத்தில் படித்த இந்த கவிதை கண நேரம் சிந்திக்க வைத்தது கவிதையின்
ஒவ்வொரு ஆழ்ந்து ரசித்து எழுதப்பட்டிருக்கிறது. ஒருவன் தனக்குள் பேச
ஆரம்பிக்கும்போது உலகம் அவனுக்கு அந்நியமாகிறது. கிட்டத்தட்ட தியானத்தை போன்றதொரு நிலை.

எழுதியவர் கண்டிப்பாக இப்புற உலகினை மௌனக்கண் கொண்டு பார்த்திருக்கிறார்
என்பது புலனாகிறது. எந்நேரமும் சலசலவென்று பேசும் மக்கள் கூட்டத்தில் இருந்து
விலகி மௌனம் காத்தலே ஒரு வித்தியாசம் என்றாகிப்போன இந்த உலகத்தில்
தனக்குள் ஒருவன் பேசினால் எப்படி இந்த சமூகம் பார்க்கும் என்பதை இயல்பாக
கவிதையில் வடித்திருக்கிறார். எதுவுமே மிகையாகிப்போனால் சலிப்பு தட்டி விடும்
நம் கவிஞர்கள் காதல், பெண், நிலா, மலர்கள், தேவதைகள், கனவுகள்
இதையெல்லாம் தாண்டி வெளிவந்து இயல்பான கவிதைகள் வடிக்க ஆர்வம்
காட்ட வேண்டும். அதற்கு முன் உதாரணமாக இக்கவிதையினை சொல்லலாம்.

பி.கு

இக்கவிதையினை வடித்தவர் யாரென்று கண்டுபிடிப்பவர்களுக்கு துபாயில் ஒரு
எண்ணைக்கிணறு பரிசாக காத்திருக்கிறது.