என்னை பாதித்த ஒரு சம்பவம்

ஒரு சாதாரண விஷயம் என் மனதை எப்படி பாதித்தது என்பதற்கு இது ஒரு உதாரணம். இதை ஒரு விபத்து என்று சொல்ல முடியாது, திட்டமிட்ட கொலை என்றும் சொல்ல முடியாது. விதி என்று கூட வைத்து கொள்ளலாம். எந்த ஒரு உயிரின் மீதும் அதிக நேசம் கொள்ளும்போது அதனை பிரிந்தால் ஏற்படும் வலி நெஞ்சை விட்டு விலகாது. அதை சொல்லுவதுதான் இந்த சம்பவம். மற்றவர்களுக்கு சாதாரணமாக தோன்றலாம் ஆனால் இது என்னை அறியச்செய்தது. நீ இத்தனை கேவலமானவனா இல்லை இத்தனை கோபக்காரனா என்பதை தெரியப்படுத்தியது.

ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் கண்டிப்பாக ஏதாவது ஒரு செல்லப்பிராணி மீது அதிக பற்றுதல் இருக்கும். அப்படித்தான் எனக்கும் பூனை என்றால் ரொம்ப பிடிக்கும். எனக்கு பிடித்த பெண்ணிற்கும் பூனை பிடிக்கும் எனபதாலோ என்னவோ தெரியவில்லை. என் வீட்டில் பொதுவாகவே எந்த ஒரு செல்ல பிராணிக்கும் இடமில்லை. ஏன் என்றால் அம்மாவிற்கு இதெல்லாம் பிடிக்காது. அம்மா ஒரு நாய் வளர்க்கலாம்மா அப்படினு சொன்னால் போடா நாய் வளக்கரானாம் நாய் ஒழுங்கா படிக்கிற வேலைய பாருடா என்பார். எல்லார் வீடுகளிலும் நடக்கும் கதைதான் இது என்றாலும் சிலர் வீட்டில் அடம்பிடித்து வாங்கி வந்து வளர்ப்பார்கள் ஆனால் என் அம்மாவுக்கு பிடிக்கவில்லை என்பதால் அதை அப்படியே மறந்து விட்டேன். ஆனால் விதி எலியாக மாறி வந்து வீட்டிற்கு தொல்லை கொடுத்தது.

வேறு வழியில்லாமல் வீட்டில் பூனை வளர்ப்பது பற்றி ஒரு சின்ன ஆலோசனை கூட்டம் போட்டு முடிவெடுத்து விட்டார்கள். நான் சொன்னென், அம்மா புதுசா ஒரு மருந்து கண்டுபிடிசிருக்காங்க அதை வாங்கி வந்து எலிக்கு வச்சோம்னா எலி அதை சாப்பிட்டுட்டு எலி வெளில போய் செத்துடுமாம் என்றேன். அதைதாண்டா பக்கத்து வீட்டுலயும் வச்சாங்க எலி செத்துச்சுதான் ஆனால் அது வீட்டுகுள்ளயே ஏதோ ஒரு இண்டு இடுக்குல போய் செத்து போய் வீடே நாறிபோச்சு என்றாள். அம்மா இவண் சொல்றதெல்லாம் கேக்காதம்மா, நாளைக்கு எங்கயாவது ஒரு பூனையை தேடிப்பிடிச்சி எடுத்துகிட்டு வரேன் என்று குரல் கொடுத்தான் என் தம்பி.
ஆக ஒருமனதா முடிவு செஞ்சாச்சி பூனை வளர்க்கலாம் என்று. அப்போது நான் கேட்டேன் அம்மாவிடம் ஏம்மா உனக்கு பூனை பிடிக்கலனு அதுக்கு அம்மா சொன்ன் ரெண்டு விளக்கம் தந்தாங்க ஒன்று அதோட திருட்டுபுத்தி, ரெண்டாவது அது எங்கயாவது ஒரு மறைவான இடமா பாத்துதான் முக்கியமா அரிசி பானக்குள்ளயோ இல்ல துணி வைக்கிற இடத்திலதான் பேண்டு வைக்கும். இரண்டாவது, ஒரு வீட்டின் எஜமானன் தூங்கிய பிறகு தூங்குமாம் நாய், ஆனால் பூனை எப்போது எல்லாரும் தூங்குவார்கள் என்று காத்திருந்து சமையலறையில் நுழைந்து பாலை திருடி குடிக்கும். ஏம்மா நாய்க்கு ஒரு தட்டு வைக்கிற மாதிரி அதுக்கும் ஒரு தாடு வச்சிட்டா அது ஏன் திருடி குடிக்குது, நீ எப்படி செஞ்சாலும் அதோட குணத்தை மாற்றவே முடியாது என்றாள் அம்மா.

மறுநாளே ஒரு பூனை குட்டியோட வந்துட்டான் என் தம்பி. வெள்ளையும் மஞ்சலும் கலந்த ஒரு பொன்னிறமான கலர். பச்சை கலர் கண்கள். கூரான பற்களுடன் கூடிய கூர்மையான காதுகள். அம்மாவிடம் காட்டினான் ஒரு தணிக்கை குழு அதிகாரியின் பார்வையோடு அதன் வாலை தூக்கி பார்த்தாள் இதை எங்க பிடிச்சிட்டு வந்தியோ அங்கயே கொண்டு போய் விட்டுடு, ஏம்மா என்றான் தம்பி ஏன்னா இது பொட்டை பூனைடா இது நாலு குட்டி போடும் இதெல்லாம் வேலைக்காகாது விட்டுடுனா விட்டுடு. இவ்ளோ பெரிய வீட்ல சின்ன பூனைக்கா இடமில்லைனு அப்பா சொன்னதால பிரச்சினை அதோட முடிஞ்சது.

எல்லாவற்றையும் மிரண்ட படி பார்த்த பார்த்துகொண்டிருந்தது. அதை மெதுவா தூக்கி பார்த்தேன் ரொம்ப பயத்தோட இருந்தது கொஞம் பயத்தை தெளிவிக்க தடவிக்குடுத்தபடியே நானும் உறங்கி போனேன். வழக்கமா வீட்ல காலை மாலை இருவேலையும் டீ போடுவாங்க அப்போ எல்லாம் அதற்கும் கொஞ்சம் குடுப்பேன் இதே மாதிரி எதுவானாலும் அதுக்கும் கொஞ்சம் குடுப்பேன், இப்படியே அதுக்கு குடுத்து பழக்கினா அது எலிய போய் பிடிக்காது எலிதான் அதை பிடிச்சிட்டு போகபோகுது என்றாள் அம்மா.

வந்த கொஞ்ச நாள்ளயே எலியெல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைய ஆரம்பித்தது நல்ல பூனைதான் என்றாள் அம்மா. எனக்கு என்னவோ அது எலிதின்றது பிடிக்கவே இல்லை. இத்தனை அழகும் நளினமும் மென்மையும் கொண்ட பூனை ஒரு கொலை வெறியோட விரட்டி சென்று அதை வாயில கவ்விகிட்டு வாசல் வழியா வெளியேறும்போது அந்த அழகு காணாமல் போகும். அந்த சமயத்தில என்னை யாரும் தடுக்க வேணாம் என்கிற மாதிரி அதோட கண்களில் ஒரு எச்சரிக்கை கலந்திருக்கும்.

என்மீதுதான் அது ரொம்ப பாசம் கொன்டிருப்பதாக எல்லாரும் சொல்வார்கள். உண்மைதானே யார்மீதும் உண்மையான பாசம் காட்டும்போதும் அதே போல தான் நம்மிடமும் பழகுவார்கள். நான் கல்லூரி விட்டு வரும்போது எனக்காகவே காத்திருந்தது போல ஓடி வந்து என் காலை சுற்றும். அதன் வால் என் காலை சுற்றி ஒரு பாம்பை போல படர்ந்து செல்வதை மிகவும் ரசிப்பேன். தாயை பற்றி தந்தையிடம் புகார் சொல்ல அழுது கொண்டே ஓடி வரும் குழந்தை போல இருக்கும் அதன் கண்கலில் என்னை 8 மணி நேரம் பிரிந்திருந்த சோகம் மின்னி மறையும். நானும் அதற்கு பதில் கூறுவது போல ஆதரவாக அதன் முதுகில் தடவி கொடுப்பேன். வெளியில் கிளம்ப தயாரானதும் போகாதே என்பது போல அது பார்க்கும். அதற்காகவே சில நாட்கள் வெளியில் செல்லாமல் இருந்ததுண்டு.

அன்று கல்லூரியில் ஒரு சின்ன பிரச்சினை. வாத்தியாருக்கும் எனக்கும்தான். அதை மனதில் நினைத்து கொண்டே வந்ததால் கோபம் தணியவேயில்லை. விலங்குகளுக்கு மட்டும் மனிதர்களின் மனம் அறியும் திறமை இருந்திருந்தால் அன்று என் பூனை மெல்ல பின் வாங்கி போயிருக்கும் நம் எஜமானன் சற்று கோபமாயிருக்கிறான் என்று. ஆனால் தெரியாதே. வழக்கம்போல ஓடி வந்து என் காலை உரசி நடந்தது. வாடிக்கையான என் புன்னகை அதன் மீது படியவில்லையே என்ற காரணத்தினால் அது மீண்டும் மீண்டும் வந்து ஒட்டிகொண்டது. மெல்ல நான் விலகினாலும் அது விடுவதாக இல்லை. தன்னை புறக்கணிக்கிறான் என்பதை தாங்க முடியாத அது ஒரு வேகத்துடன் வந்து என் காலை அதன் கூரான நகத்தால் பிறாண்டியது.

ஏதோ ஒரு வேகத்துடன் அதை காலால் தள்ளி விட்டேன். சின்ன பூனைதானே அது எகிறி போய் சுவற்றில் அடித்து கீழே விழுந்தது. சட்டென நான் என்ன செய்தேன் என்றே தெரியவில்லை. நிதானிப்பதற்குள் எல்லாம் நடந்து முடிந்து விட்டது. அருகில் சென்று பார்த்தேன். தலை நேராக போய் சுவற்றில் மோதியிருந்தது, காதில் இருந்து ரத்தம் வழிவது தெரிந்தது, சுவற்றிலும் சிறிது தெரித்திருந்தது. கால்கள் வலிப்பு வந்ததை போல இழுத்ததுக்கொண்டே இருந்தது சற்று நேரத்தில் அதுவும் மெல்ல நின்றது. அந்த நேரத்தில் என்னில் ஏற்பட்ட மாற்றம் குற்ற உணர்வு அதற்கு முன் ஏற்பட்டதேயில்லை. ஒரு பாவமும் அறியாத சிறு பிராணியை. அதற்கு பின்பும் கூட. என் நேரம் யாரும் வீட்டில் இருக்கவில்லை. அதை அப்புறப்படுத்த மனமில்லாமல் வெறித்து பார்த்துகொண்டிருந்தேன். பழைய துணி ஒன்றை எடுத்து சுவற்றில் தெறித்திருந்த ரத்ததை துடைத்தேன். அதே துணியால் அள்ளி எடுத்து உடலை மறைத்து சுற்றினேன். யாருக்கும் தெரியாமல் கொண்டு போய் பாழடைந்த கிணற்றில் வீசினேன். யாருமே தேடவில்லை.

ரெண்டு மூணு நாள் கழிச்சி அம்மா கேட்டாங்க எங்கடா பூனையை காணும்னு தெரியலனு பொய் சொன்னேன். பூனையும் போச்சு எலியும் போச்சு என்று அம்மா நிம்மதி ஆனாங்க. நான் வேணா இன்னொரு குட்டி வாங்கிட்டு வரேன்னு சொன்னான் தம்பி. என்னையும் அறியாமல் வேகமா சொன்னேன் வேணாம் இன்னொரு பூனை வேணாம். எல்லாரும் ஆச்சரியமா பாக்கறாங்க என்னடா இது எந்த நேரமும் பூனையொட விளாடிகிட்டெ இருப்பான் இப்பொ வேணாம்னு சொல்றானே. என்று ஆச்சரியமாக பார்த்தார்கள். அந்த சம்பவத்திற்குப்பின் எந்த பூனையை பார்த்தாலும் எனக்கு குற்ற உணர்ச்சிதான் தோன்றுகிறது. சில நிகழ்வுகள் நம் நெஞ்சில் உறுத்தலாகவே தங்கி விடும் அது போலவே இது என் வாழ் நாளில் மறக்க முடியாத விஷயம். அன்று முதலே நான் யாரிடமும் கோபம் கொள்வதில்லை.

கதிர்